|
|
 |
 |
 |
"Poszukiwania południowoamerykańskiego reliktu drastycznie zmieniają swój kurs, kiedy w trakcie Lara Croft spotyka niebezpieczną postać z jej przeszłości, i wplątuje się w wyścig po jeden z najsłynniejszych artefaktów w historii..."
Znowu mamy do czynienia z rozdwojeniem - zapowiedź jest niesamowicie znajoma w świetle spodziewanego "powrotu do korzeni" - zawiera w sobie artefakt, rywalizację i egzotyczną lokację, być może ratowanie świata - ale i równocześnie niejasna i wyprana z jakichkolwiek szczegółów.
|
Tiwanaku to położone na terenie Boliwii ruiny kultury prekolumbijskiej. Specjaliści uznają je za pozostałości jednego z głównych źródeł rozwoju cywilizacji Inków. Tiwanaku było miastem-państwem, położonym nieopodal południowego wybrzeża jeziora Titicaca (jedno z najwyżej położonych jezior na świecie - znajduje się na wysokości 3800 metrów nad poziomem morza). Badania dowodzą, że pierwsze osiedla w rejonie Tiwanaku powstały 200 lat przed naszą erą. Wówczas były to luźno ze sobą powiązane wioski, których mieszkańcy w znacznym stopniu trudnili się rolnictwem. Trudne warunki terenowe zmuszały mieszkańców do usprawniania technik uprawnych, a co za tym idzie, wzrastała rola współpracy pomiędzy społecznościami. W ciągu setek lat, sieć wiosek ewoluowała w jedno wielkie osiedle. Pomiędzy 600 i 800 rokiem miasto Tiwanaku zajmowało obszar pięciu kilometrów kwadratowych, a zamieszkiwało je około 40,000 mieszkańców. Jednak świetność regionu nie trwała długo. Już około 1000 roku Tiwanaku zaczęło tracić na znaczeniu i z czasem zaczęło się wyludniać. Do dziś nie wiadomo czy na skutek inwazji obcych plemion czy też pokojowych migracji. Ludzie nie zniknęli całkowicie z obszaru Tiwanaku, ale opustoszało miasto popadło w ruinę - nie na skutek wojen, ale zwyczajnie pod karzącym wpływem czasu. Naukowcy zainteresowali się Tiwanaku dopiero w XIX wieku. Wtedy to zaczęli tam zjeżdżać eksperci z Europy, którzy prowadzili własne badania i dokumentowali to, co pozostało po ruinach, które przez ostatnie stulecia były dodatkowo plądrowane przez rabusiów. W drugiej połowie XX wieku rząd Boliwii rozpoczął program częściowej rekonstrukcji ruin. Dla Boliwiczyjków jest to miejsce szczególne, albowiem w nim właśnie dopatrują się jednego ze źródeł swojej kultury. Tiwanku jest wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO.
|
|
W pogoni za Rutlandem oficjalnie Lara odwiedza Ghanę po raz pierwszy. Już na początku dowiadujemy się jednak, że jeszcze przed urodzeniem bohaterki, jej rodzice prowadzili na tym terenie badania naukowe. Zresztą Lara niedługo potem natrafia na ślady działalności swego ojca. Ghana jest krajem położonym w zachodniej Afryce, bardzo blisko równika. Występuje tu klimat tropikalny - gorący i wilgotny szczególnie w południowej części kraju. Z gry wiemy tylko, że akcja Tomb Raider Legend rozgrywa się w rejonie jeziora Volta. Nie jest to zbyt precyzyjna wskazówka, albowiem jeziora Volta jest największym sztucznym zbiornikiem wodnym na świecie (powstałym na skutek działania zapory wodnej Akosomba) i rozciąga się na dużym obszarze wschodniej Ghany. Z rozmowy bohaterów gry można wnioskować, że fikcyjna świątynia przedstawiona w grze znajduje się gdzieś u zbiegu rzek Volta Biała i Volta Czarna. Na tym terenie jezioro Volta gubi regularny kształt i tworzy wiele odnóg i mniejszych rozlewisk. Koncepcyjnie jest więc to teren w sam raz pasujący do lokacji ukazanych w grze.
|
|
|
Elementem spającym fabułę Tomb Raider Legend jest legenda o Królu Arturze. Opowieść powszechnie znana w kręgach kultury
europejskiej i z licznymi nawiązaniami w literaturze, filmie czy właśnie w grach.
Według legend arturiańskich Syn Igerny i Uthera Pendragona. Został królem po wyjęciu wbitego w kamień i kowadło miecza zwanego Excaliburem, którego nikt inny nie potrafił wyciągnąć (w innej wersji mitu nazwę tę nosi miecz, który Artur dostał od Nimue, Pani Jeziora). Za radą czarownika Merlina założył rycerskie Bractwo Okrągłego Stołu. Mąż Ginewry. Mieszkał na zamku Camelot. Legenda o Królu Arturze i Rycerzach Okrągłego Stołu jest jednym z najpłodniejszych mitów kultury europejskiej. Król Artur miał być bardzo sprawiedliwym władcą, który wprowadził prawo w Anglii, jak kraj długi i szeroki. Jego rycerze mieli poszukiwać świętego Graala, czyli kielicha, z którego Jezus Chrystus odprawiał eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy. Graal mógł zostać znaleziony tylko przez najbardziej prawego spośród ludzi. Po pojawieniu się kielicha na zamku Camelot zorganizowano wyprawę poszukiwawczą, zakończoną sukcesem za sprawą Galahada. Później, po przybyciu Mordreda, nieślubnego syna Artura, jak również na skutek romansu Ginewry z rycerzem Lancelotem nadszedł koniec Okrągłego Stołu. Król Artur po ranach odniesionych w walce z Mordredem pod Camlan został zabrany do Avalonu, aby tam leczyć się i czekać na czas swojego powrotu.
Pierwsze wzmianki o Arturze znajdują się w Historia Britonum mnicha Nenniusa, napisanej około 830, oraz Annales Cambriae, walijskiej kronice z około 960 (tam właśnie pojawia się, uważany za autentyczny, zapis o śmierci Artura w bitwie pod Camlan). Dzisiejszą postać nadał legendzie w dużym stopniu dwunastowieczny normański kronikarz, piszący po łacinie Geoffrey z Monmouth oraz tworzący po francusku poeci (Wace of Jersey, Chretien de Troyes). Geoffrey z Monmouth w Historia Regum Britanniae (1136-1138) opisuje okres panowania Artura jako pasmo wojen przerywane tylko dwukrotnie - i to na krótko - okresami spokoju w państwie. Artur zwycięża w wojnie większość europejskich narodów: Saksonów, Piktów, Szkotów, Islandczyków, Gotów, Norwegów, Galów, Rzymian i mieszkańców Orkadów. Odpływa do Avalonu w 542 roku. Obecnie kronika Geoffreya nie jest, niestety, uważana za wiarygodne źródło historyczne. Ponieważ nie znaleziono nawet śladu "źródeł", na które Geoffrey się powoływał, zgodnie uznaje się większość arturiańskich zapisów Historii... za jego własne wymysły. Przez historyków literatury uważany jest za ojca "romantycznej Arturiady". Maistre Wace, normański poeta, przełożył część dzieła Geoffreya na język francuski (wierszem). Twierdził, że starał się zweryfikować fakty zawarte w Historii..., w rzeczywistości jednak wprowadził do swojej wersji wiele elementów fikcyjnych i pierwiastków charakterystycznych dla romansu. Warto podkreślić, że to właśnie w jego Roman de Brut pierwszy raz pojawia się wzmianka o Okrągłym Stole. Co ciekawe, u Wace'a Artur odpływa do Avalonu równo sto lat później niż u Geoffreya. Chretien de Troyes jest uważany za pierwszego autora prawdziwych dworskich romansów, których akcja wiąże się z dworem króla Artura i jego rycerzami (Erec, Lancelot, Yvain, Cliges, Perceval (fragm.)). Wprowadził do legendy arturiańskiej wątki charakterystyczne dla prowansalskiej lirycznej poezji dworskiej. Podtekst religijny legendy arturiańskiej zszedł u Chretiena na dalszy plan; jego Artur był przede wszystkim królem dworskich kochanków i żądnych przygód błędnych rycerzy. Tradycję Chretiena de Troyes kontynuował Robert de Boron, który rozszerzył Arturiadę o liczne wątki egzotyczne. Większość jego dzieł nie zachowała się do naszych czasów, ale wiadomo, że początkowo zamierzał napisać trylogię: Józef z Arymatei (o początkach legendy Graala), Merlin (o młodości Artura) i Perceval (miała to prawdopodobnie być adaptacja romansu Chretiena de Troyes). Robertowi de Boron przypisuje się splecenie romantycznych wątków Chretiena z magią chrześcijańską (Graal) i pseudohistorycznymi odwołaniami do Artura - króla Brytów. Zapewne największy wpływ na postrzeganie legendy arturiańskiej w literaturze i tradycji krajów anglosaskich miało wydane w 1485 roku monumentalne dzieło sir Thomasa Malory'ego Le Morte Darthur.
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
