Potężna żółta kula ,niczym piłka toczył się kolejny raz ku bramce zachodu . Ciepło, które jeszcze w południe kazało potężnym masom śniegu stoczyć się ze zbocza Nuputse , teraz zostało zastąpione przez chłód nadchodzącej nocy . Maleńkie drobinki lodu odrywane od podłoża , pędziły z wiatrem i rozbijały się o twarze podróżników . Jak dwie kolorowe łodzie wyróżniały się na tle białego oceanu . Pierwsza z postaci niosła ogromny plecak, do którego przytroczona była niezliczona ilość sprzętu . Czekany i ekspresy obijały się wydając brzęczący hałas, który roznosiło echo . Z daleka wydawało się jakby jakiś nawiedzony szaman ufając swoim modłom , odganiał złe duchy . Druga postać ciągnęła za sobą topogan przykryty czerwonym płótnem . Nasilający się wiatr w dzikim tańcu zepchnął silnym podmuchem sanie , które jak mała łupina zsunęły się to małej zapadliny .

- Mike stój, już nie mogę !!! - wymamrotała przez zaciśnięte zęby kobieta . Jej współtowarzysz odwrócił się , a na jego twarzy widniał ironiczny uśmiech .
- Czy ja się przesłyszałem , słynna pani Croft się poddaje !?!
- Jak pomożesz mi z tymi saniami to jeszcze będę pierwsza w bazie - odparła kobieta .
Mike zrzucił plecak , chwycił sanie i silnym , energicznym ruchem podciągną je do góry .
- Pchaj z całej siły !!!
Lara zaparła się nogą o lodową ścianę i podciągnęła sanie do góry . Po chwili para trekerów wyruszyła dalej . Gdy jeden z himalajskich olbrzymów jak księżyc przy zaćmieniu zasłonił tarczę słoneczną , Lara i Mike znajdowali się już na terenie Camp 0 . Była to baza wypadowa dla ekspedycji organizowanej i finansowanej przez Larę . Od północnej strony stały dwa potężne namioty połączone foliowym tunelem z kuchnią . Elektryczne lampy dawały ciepły żółty blask . Na tle kryształowej ściany lodowca przez białe smugi zamieci śnieżnej można było zauważyć czerwony skuter .
- Patrz Mike, wygląda na to że mamy gości !
- Ciekawe czy to znowu jakiś urzędas z Katmandu , który będzie się czepiał naszego pozwolenia ?
- Miejmy nadzieję że nie , chciałbym jeszcze zostać tu dwa trzy tygodnie .


Powiedziawszy to Mike podszedł do ściany namiotu i ściągnął potężny suwak . Stalowa rama na której rozciągnięte było płótno tropiku zaskrzypiała pod naporem wiatru . Wejście miało formę małej śluzy z podwójnymi drzwiami , po przejściu pierwszych wędrowcy zdjęli raki , czekany i kije trekingowe . Lara otworzyła drugi zamek i poczuła jak przyjemne ciepło rozmraża cieniutką warstewkę lodu , która pokrywała jej twarz . Oboje zrzucili plecaki i Krępujące ruchy Gore -tex-owe kombinezony . Nagle od strony namiotu jadalni nadbiegł Tjang - kulis wynajęty jako kucharz , a zarazem przewodnik . Powiedział coś w miejscowym dialekcie do Mike'a , uśmiechnął się do Lary i zagadał łamaną angielszczyzną :
- Today Tjang good supper !!! - wykrzyczał , poczym pobiegł przodem .
- Co powiedział ?
- Ten skuter należy do jakiegoś gościa z Londynu , podobno czeka na Ciebie w jadalni .
- Więc chodźmy ! - odparła Lara.
- Podobno to poufne spotkanie na które nie jestem zaproszony - odparł z uśmiechem Mike .
- Uuu... poważna sprawa powiadasz !!!

Kobieta przeszła przez mały tunel do wypełnionej zapachami egzotycznych potraw Tjunga kuchni . Była dość wysoką kobietą o smukłej posturze . Pociągła twarz , przedzielona wyraźnym trójkątnym nosem , po którego bokach osadzone były duże niebieskie oczy . Długie lekko zakrzywione łuki brwiowe , stanowiły granicę między twarzą , a wysokim , intelektualnym czołem . Długie ciemne włosy spięte w warkocz sięgały aż do pasa . Niebieskie puchowe spodnie , których szelki opierały się o wydatny biust , ściśle opinały niezbyt szerokie biodra . Po drugiej stronie sali , przy małym czarnym notebooku siedział młody mężczyzna . Na szerokich ramionach spoczywała czarna bluza , z wysokim kołnierzem Krótko ostrzyżone włosy , jasnego koloru , zaczesane były na bok . Zaraz po tym jak Lara weszła do namiotu jadalnego , owy mężczyzna zagadał :
- O pani , jak i o podróżach, które ma pani za sobą mówi się zarówno z podziwem jak i z nutą ironii w głosie . Naprawdę myśli pani, że ta włochata biała małpa gdzieś tu grasuje ?
- Chętnie bym z panem porozmawiała , ale nienawidzę braku wychowania , a pan nawet się nie przedstawił !!! - odparła z przekąsem .
- No tak - arystokratyczne korzenie , przepraszam , ale w moim zawodzie rzadko się przedstawiam , a czasami nie mam okazji - zaśmiał się złowieszczo .
- Larson - rzucił krótko
- A czym pan się zajmuje panie Larson - wyraźnie zaakcentowała nazwisko .
- Powiedzmy, że jestem kurierem i mam dla pani informację !!!
- Więc słucham .
- W Londynie w jednym z tych potężnych biurowców ma siedzibę korporacja Natla Technologies . Prowadzone są tam badania nad... powiedzmy niekonwencjonalnymi źródłami energii .
- Więc co ta korporacja chce ode mnie ? Spytała wyraźnie zaciekawiona rozwojem sytuacji Lara . Mężczyzna nic nie mówiąc wpisał pewną sekwencję liczbową na klawiaturze i gestem palca zachęcił do obejrzenia przekazu . Na małym ciekłokrystalicznym ekranie ukazała się elegancko ubrana kobieta o długich blond włosach i wyraźnym makijażu . Z głośników popłynął ciepły głos :

- Witam , nazywam się Natla i jestem dyrektorem Natla Technologies . Jestem wstanie zaoferować pani dużą sumę pieniędzy w zamian za drobną przysługę .
- Nie dziękuję mam tu jeszcze parę spraw do dokończenia , a na brak pieniędzy nie narzekam
- Więc może skusi panią to . Na ekranie ukazał się krajobraz potężnych ośnieżonych szczytów błyszczących w poświacie słońca .
- Nareszcie oferuje pani coś , co jest w stanie mnie zainteresować - odparła Lara nie wykazując przy tym żadnych emocji . - Gdzieś nieopodal Machu Pichu ludzie opowiadają historię tajemniczego amuletu , może rodzaju ogniwa , dającego jego właścicielowi niesamowitą moc . I to by był cel pani wyprawy .
- A co jak już znajdę ten artefakt ?
- Odda mi go pani bo ja ... powiedzmy że lubię kolekcjonować takie ... świecidełka !!! Resztę opowie Larson .

Na ekranie pojawił się napis : Connection Off . Larson zamknął laptopa i spytał :
- Wchodzi w to Pani ?
- Cóż , musze skonsultować to z Mikiem. Nie skończyliśmy tu jeszcze wszystkiego .
- Dobrze czekam na panią w Machu Pichu - skończył krótko mężczyzna . Po chwili przez monotonny szum wiejącego wiatru dało się usłyszeć pracę silnika , silne światła skutera oświetliły ścianę namiotu , po to by za chwile zniknąć za kurtyną nocy . Po chwili pojawił się Tjang i Mike .

- Mike powiedz czy Ty wierzysz w to, że my tu coś znajdziemy ?
- Wiesz, nie można tracić nadziei ... przynajmniej się powspinamy - odpowiedział zmieszany . Nikt właściwie nie wierzył w teorie Lary .
- Dlaczego pytasz ?
- Nic po prostu pytam - wąskie szerokie wargi odsłoniły jej białe zęby w szczerym uśmiechu.
- No to zwijamy manatki - wykrzyknęła
- Dokąd ?
- Peru .
- Nie , nie jadę wiesz, że ja mam rodzinę , niedługo urodzi się mój syn . Jeżeli skończyliśmy tu robotę to wracam do kraju . Wiesz co ale i tak to były piękne dwa miesiące , wypijmy za to .
-Mike zagadnął coś do Tjanga , a ten po chwili przyniósł butelkę wina i dwa kieliszki .
- Wypijmy za nową przygodę - powiedział Mike i otworzył pociągnął za korkociąg .

Rano już tylko przewrócone kieliszki świadczyły o atmosferze poprzedniego dnia . W promieniach wschodzącego słońca wszyscy uwijali się w ukropie zwijając obóz . Potężny Tropik składano zwinięty do szarych metalowych skrzyni . W drewniane futerały poupychano mniejsze rzeczy i sprzęt fotograficzny . Całość ładowano na sanie , a te były przypięte do dwóch potężnych skuterów . Tjang delikatnie i z uwagą segregował swoje przyprawy chowając je do skórzanych sakiewek . Następnie cały swój dobytek załadował na prowizoryczny stelaż będący kombinacją jakiegoś archaicznego plecaka i drewnianych bali . Po całym dniu ciężkiej pracy rozpoczęli podróż powrotną do Katmandu .

Dziesięć dni później ...

Mały zatłoczony wagonik kolejki wąskotorowej mknął miedzy potężnymi kolosami Andów . Lara przypomniała sobie starą himalajską legendę : mówiła ona iż każdy ze szczytów był niegdyś sławnym wojownikiem , który za złe czyny został zamieniony w kamień . Mimo tego iż to zupełnie inny zakątek świata , to jednak legendę tą można by wpisać w tutejszy folklor . Potężni mężowie otoczeni płaszczem zieleni tutejszych lasów , okuci w zbroje lodu i otoczeni wstęgami rzek i potoków . Każdy z nich trzyma miecz , uniesiony do góry , połyskuje srebrem stalowych czap śniegu rozdzierając swym ostrzem niebieskie niebo . Wnętrze kolejki było przepełnione ludźmi : turyści , tutejsi , dzieci i starcy , ludzie wszystkich stanów i narodowości . Peru to miejsce w którym spotykają się bogaci , którzy podziwiają świadków tutejszej historii , naukowcy badający ich tajemnice , a także potomkowie dawnych plemion . Nagle i tak jadąca wolno kolejka zatrzymała się . Maszynista zakrzyknął coś , czego Lara nie potrafiła zrozumieć , a miejscowi zaczęli wysiadać . Idąc za ich przykładem panna Croft również wysiadła z pociągu . Ciężki plecak zawisł na jej ramionach , wysokie buty ugrzęzły w bagnistym podłożu , a gorący i wilgotny klimat dodawał zmęczenia . Bawełniana podkoszulka pokryła się zaciekiem od potu , a krótkie spodenki przemiękły od wilgoci . Zaraz przed lokomotywą na torach leżała potężna hałda błota , osuwisko po ostatnim deszczu . Lara spojrzała na mapę - do przejścia pozostały już tylko dwa kilometry , a usuwanie szkód zajmie ponad godzinę , więc szybko zdecydowała się na marsz w górę trasy . Około godziny 12:00 gdy słońce wisiało na samym środku nieba , Lara dotarła do małej wioski zaraz pod Machu Pichu . Mali chłopcy ubrani w charakterystyczne dla tego regionu kolorowe czapki z wełny , proponowali pomoc w niesieniu bagażu . Kobieta spojrzała na nich i stanowczo zaprotestowała , wiedziała iż przy każdej nadarzającej się okazji , te przymilne dzieci , zmieniają się w bezwzględnych złodziei . Na stacji miał na nią czekać Larson , miał załatwić transport i czekać będąc gotowym do drogi . Lara bez problemu wypatrzyła go w tłumie . Stał obok dwóch mułów , ubrany w bordową koszulę , kamizelkę i kapelusz z obszernym rondem , udzielał reprymendy jakiemuś dzieciakowi . Zbulwersowana jego zachowaniem podróżniczka podeszła i podtykając mu pod gardło swoje Smith and Wasson , powiedziała szorstko :

- Znajdź sobie godnego przeciwnika frajerze !
- Larson nie zwracając uwagi na dwie wymierzone w niego lufy odpowiedział spokojnie :
- Och panna Croft , nareszcie się pani zjawiła - wredny uśmiech zagościł na jego twarzy .
- Dobra Larson gdzie przewodnik , bo gadanie z Tobą nic mi nie da !
- Sergio ! Chodź tutaj - zza mułów wyszedł niski mężczyzna o krępej budowie ciała , z licznymi kolczykami w nosie i uszach , ubrany w długie spodnie , koszulę i sandały . Jego twarz skrywał cień kapelusza o rondzie jeszcze większym niż Larsona.
- My name is Sergio , I'm gonne show you the place - powiedział łamaną angielszczyzną .
- Świetnie , do zobaczenia więc , rzuciła do Larsona ! Ten z dziwnym przekąsem odpowiedział :
- Zmiana planów jadę z wami !
- Tego nie było w umowie , zjeżdżaj !!! Pracuję sama !!!
- Jeżeli ja nie pojadę to nikt nie pojedzie - krzyknął i złapał Lare za rękę.
- Tego już za dużo - wymamrotała pod nosem i zwinnym ruchem wykręciła mu rękę , rzucając nim o ziemię . Kiedy ten chciał się podnieść , wyciągnęła broń i oddał dwa strzały tak blisko niego , że grudki ziemi odbiły się od jego twarzy .
- Do widzenia panie Larson - rzuciła
- Jej przeciwnik ocierając zakrwawioną twarz rzucił pod nosem :
- Jeszcze się spotkamy ... ty suko !!!

Zielone lasy niższych partii ustąpiły miejsca zmrożonym połaciom śniegu . Rozrzedzone powietrze utrudniało oddychanie . Panna Croft przypomniała sobie co mówili tragarze spod Annapurny ; Patrz zawsze na horyzont , tylko ten kto patrzy przed siebie dojdzie na miejsce . Lara uniosła głowę , a przed nią widniały gęste kołtuny mgły ,która nie opuszczała ich od kilku godzin .

- Sergio , how far ? - zakrzyknęła biorąc głęboki wdech .
- Don't wory only an hour ! - odpowiedział ze spokojem charakterystycznym dla ludzi z południa .

Po pewnym czasie Sergio zatrzymał się i patrzył jak zahipnotyzowany przed siebie .

- What's up ?
- Look ! - odpowiedział z pewną bojaźnią w głosie , pokazując palcem . Lara zdjęła okulary z oczu i zrzuciła plecak . W kilku miejscach biały powierzchnię mgielnego mleka , przecinały szare granitowe obeliski
- Vilcabamba - wymamrotał Sergio
- U ich stóp w dolinie rzeki Urubamba , spoczywały ruiny ostatniej osady Inków . Kiedy wojska hiszpańskie podbiły legendarne Cuzco , Manco Yupanqui wycofał się razem ze swoim ludem właśnie do tej doliny . W powietrzu czuło się ducha przeszłości , kamienne korytarze odbijały jeszcze echo ostatnich okrzyków wojennych zagłuszanych przez huk arkebuzów . Po następnych kilku godzinach marszu dotarli zarośniętą ścieżyną pod potężne wrota . Wysokość wyraźnie zmalała , a bujna roślinność utrudniała poruszanie się . Otworzenie wrót od zewnątrz wydawało się niemożliwe : Dwa potężne skrzydła , drzwi rzeźbionych w kamieniu przylegały w części środkowej do siebie , a po bokach do murów obronnych . Inkowie polerowali powierzchnie olbrzymich kilkunastotonowych głazów piaskiem , a następnie nakładali jeden blok na drugi bez użycia zaprawy . Ściana polerowana przez wieki deszczem, poprzerastana mchami i pnączami zdawała się również ciężka do sforsowania . Lara wyjęła z plecaka parę butów wspinaczkowych . Wykonane były z gumy o dużym współczynniku tarcia . Takiego samego obuwia używają wspinacze skalni . Sergio z uśmiechem popatrzył na to co robi jego współtowarzyszka , ale szybko zmienił zdanie patrząc jak Lara z lekkością , jakby przylepiona do głazu , zdobywa kolejne jego metry . Kobieta na chwilę przerwała wspinaczkę i sięgnęła po woreczek z magnezją , umoczyła w niej rękę , zebrała wszystkie siły i wybijając się jednocześnie nogami i podciągając lewą ręką , chwyciła się małego kamiennego wyrostka , będącego częścią jednej z rzeźb . Po chwili stanęła na szczycie muru przy owacji Sergia . Drzwi były połączone z potężnym mechanizmem uruchamianym za pomocą zębatego koła , porośniętego mchem i lianami . Zastanawiając się na tym jak należy pomóc towarzyszowi w dotarciu na górę oparła się o ścianę . Nagle jej ręka wcisnęła przypadkowo jedna z części ściany . Odgłosy lasu zmącone zostały przez chrobot potężnego koła nie używanego od setek lat . Lara zachwiała się , potknęła i zsuwając się po nachylonej wewnętrznej ścianie muru spadła na ziemię . Gdy otworzyła oczy , poczuła w ustach smak krwi , wokoło jej twarzy ciągnęła się po ziemi mała czerwona strużka . Delikatnie podniosła się do góry i spojrzała na przewodnika , który w jakimś niezrozumiałym pośpiechu wyciągał coś z plecaka .

- Nie spiesz się z tą apteczką tak bardzo, nic takiego mi się nie stało.

Jakież było jej zdumienie kiedy zauważyła że Sergio wyciąga naboje , kilka z nich upadło mu na ziemię , wydając głuchy brzęk . W tej samej chwili Lara usłyszała złowieszczy warkot , który jak ostry nóż przedarł się przez jej uszy , przyprawiając o dreszcze . Jej kompan przebiegł obok niej i oddał dwa strzały . Kilkanaście metrów dalej w ciemnym korytarzu świeciły się cztery pary oczu . Kobieta szybko podbiegła do swojego plecaka i chwyciła za te sama broń, którą groziła Larsonowi . Dwa celne strzały umiejscowiły dziewięciomilimetrowe kule w łbach rozwścieczonych wilków rozrywając je na strzępy . Trzeci osobnik padł ofiarą dwulufowej strzelby Indianina , zaś czwarta bestia kontynuowała swoją szarżę , szczerząc długie , jasne kły . Lara oddała kilka strzałów , jednak żaden nie był celny . W momencie gdy Sergio już miał oddawać swój , potężny zwierz o stalowo szarym futrze utkwił zębami w jego ramieniu , a rozdarty bólem mężczyzna w niekontrolowanym geście oddał strzał , który uszkodził potężne koło i tak zniszczone już przez czas . Kawałki kamienia posypały się na śmiałków . Przestraszony wilk w amoku walki począł ciągnąć swoją ofiarę nie rozluźniając uścisku . Potężne kamienne wahadła drzwi , znów zespoliły się w całość , zamykając ewentualne wyjście . Lara podczołgała się pod swój plecak i wyciągnęła flarę , która po chwili rozświetliła mrok pomieszczenia . Dookoła leżał porozrzucany sprzęt : apteczka , strzelba , naboje , latarka , jakieś ubranie i buty , skromny zapas suszonego mięsa , świadectwo stoczonej walki . Zmęczona kobieta spojrzała na siebie , brudne od błota i podziurawione ubranie , odkrywało liczne rany i zadrapania . Czuła jak z twarzy , z rozciętego polika spływa stróżka krwi . Spojrzała w górę ; dziesięć metrów nad nią widniało jedno z okien przez które wpadła , jednak ściana nie była do przejścia , bez sprzętu alpinistycznego który został na górze .

- Kurwa mać !!! - krzyknęła przez łzy
- Musze stąd wyjść i skończyć tą robotę !!!
- Przypomniała sobie wypadek lotniczy z czasów kiedy była jeszcze nastolatką . Trzy dni bez środków do życia przeżyła w himalajskiej dziczy.
- Teraz też mi się uda , weź się w garść - powiedziała dla otuchy
Po chwili używając zawartości apteczki , opatrzyła rany , a następnie spakowała do plecaka wszystko to co znalazła w pobliżu . Załadowała strzelbę , a ze strzępów rękawów koszuli przewiązała prowizoryczne kabury , do których schowała swoje niezawodne Smith & Wasson Podpierając się kolbą ruszyła wzdłuż korytarza . W powietrzu unosił się zapach uryny i odchodów , widocznie stado, które ich zaatakowało miało gdzieś tu swoje legowisko . Na ścianach porozsadzanych przez pnie potężnych cedrów widniały fragmentaryczne zapiski w inkaskim piśmie obrazkowym . Symbole przedstawiały licznych robotników i chłopów , którzy zajmowali się hodowlą awokado , trzciny cukrowej , bawełny , słodkich ziemniaków i podstawowego składnika ich wyżywieni : kukurydzy . Nad całym rysunkiem widniała sylwetka węża o czerwonym obliczu , który trzymał w ręku dziwny przedmiot . Odchodziły od niego liczne kręgi , podtrzymywane prze trzy małe postacie , prawdopodobnie władcy , bracia boga słońca - pomyślała Lara . Skupiła swą uwagę na tajemniczym przedmiocie , wydobyła z kieszeni swoich spodni zafoliowaną ilustrację Latorośli - artefaktu, którego poszukiwała . Wnet spostrzegła iż jej rysunek jest niekompletny , stanowi jakby część składową tego ... amuletu ? Zadała sobie pytanie w myśli . Następnych kilka godzin przedzierała się przez długi korytarz , gdy nagle jej oczy poraziła stróżka silnego światła.

- Wyjście!!! - krzyknęła z nieukrywaną radością .

Gdy podeszła do otworu w ścianie okazało się, że jest tak niski, że można go przekroczyć tylko czołgając się . Gdy wydostała się po drugiej stronie , zsunęła się po masie zgniłych , mokrych liści o charakterystycznym zapachu . Teraz dopiero zrozumiała, że drzwi były normalnych rozmiarów , ale zbierające się przez setki lat liście zatkały otwór . Odwróciła się i wzięła z radością wdech świeżego górskiego powietrza . Jej oczom ukazał się potężny dziedziniec, którego środkiem płynęła wartko rzeka . Dochodzący od wschodu huk kazał sądzić iż nieopodal znajduje się wodospad . Po drugiej stronie rzeki stała opleciona pnączami i dosłownie rozrywana przez korzenie roślin świątynia . Charakterystyczna konstrukcja kazała sądzić iż jest to tzw. Świątynia Dziewic . Podobne ale odrestaurowane i zurbanizowane konstrukcje rząd Peru udostępnił turystom w Cuzco . Ta stała nietknięta od czterystu lat . Jeden z nachylonych konarów wydawał się idealnym miejscem na spędzenie bezpiecznie nocy . Lara wdrapała się po śliskim pniu aż do korony drzewa i zmęczona ostatnimi trudami usnęła w poświacie zachodzącego słońca .

Następnego ranka skoro świt kobieta ostrożnie zsunęła się do podstawy drzewa . Do porannej toalety posłużyło jej jedno ze źródeł , które leniwie spływało z kamiennego zbocza . Po spożyciu suszonego mięsa zabranego jeszcze z ostatniego obozu , wyruszyła z powrotem nad rzekę . Wypatrzyła najwęższy przesmyk , wzięła rozpęd i skoczyła . W ostatniej chwili , zdradliwa skała ukruszyła się i Lara poszybowała w dół koryta , obijając się o ściany . Lot zakończyła w rwącym nurcie rzeki . Woda była przeraźliwie zimna , a jej silny prąd rzucał bezbronną kobietą o ściany koryta . Po chwili woda wyrzuciła ciało nieszczęśniczki z koryta w otchłań kotła wodospadu . Lara kręcąc się bezwładnie widziała raz wodę , raz skałę , raz niebo . Wszystko wirowało i układało się w nierealne kształty jak w kalejdoskopie . Po chwili ciało Lary ściągane siłą grawitacji uderzyło o taflę jeziora . Przez chwile widziała światło rozproszone przez błękitną wodę , spojrzała w górę i poczuła silny ból głowy , a po chwili straciła świadomość .

Palące promienie południowego słońca , ogrzewały leżące na brzegu ciało . Kobieta podniosła się rozglądając się dookoła . Cały czas czujna , pamiętając cenę ostatniej nieuwagi , dokładnie obejrzała każdy mały krzak - wszystko wyglądało w porządku . Pistolety znów utkwiły w kaburach , a Lara powolnym krokiem podeszła do przeciwległego brzegu , tropikalnego jeziorka . Podniosła głowę , patrząc jak olbrzymia masa wody z łoskotem mąci się i pieni u podstawy

- Nigdy więcej - szepnęła do siebie .

Na pobliski murze widniał taki sam znak jak na malowidle naściennym w korytarzu - Symbol Boga Słońca . Lara spostrzegła, że fragment kamienia z malowidłem to drzwi , więc nie myśląc długo popchnęła je . Już miała zrobić krok gdy usłyszała dziwny jakby świszczący dźwięk . Wróciła na pogranicze lasu i zerwała gruba , cedrową gałąź . Wróciła do pomieszczenia i cisnęła fragment drewna przed siebie , a ten nagle rozpadł się na kawałki z głośnym trzaskiem . Panna Croft zrozumiała, że ów świszczący dźwięk pochodzi od zawieszonych , potężnych , naostrzonych wahadeł . Ostrożnie położyła się na ziemi i zaczęła czołgać . Czuła jak chłód kamienia przenikał jej ciało , które jak waż pełzło przy posadce . Każdy najmniejszy mięsień był maksymalnie napięty , a Lara z uwagą kontrolowała potężne ostrza wahające się kilka centymetrów nad jej głową . Nagle wymacała przed sobą próg , podwójny próg charakterystyczny dla inkaskich budowli. Przeczołgała się przez niego i wnet poczuła silny ciąg powietrza , jakby znajdowała się w szybie. Wtem z mroku wyłoniła się potężna ściana najeżona ostrymi kolcami , która skrzypiąc na drewnianych prowadnicach zbliżała się w jej stronę . Lara chciała odskoczyć , ale w tej samej chwili zauważyła że stoi nad głęboką studnia , jednak było już za późno . Jej ciało siłą bezwładności usunęło się w czeluść . Przerażona kobieta głośno krzyknęła , a jej rozpaczliwy głos odbił się o ściany tunelu . Po kilku sekundach lotu wpadła z głośnym pluskiem do małego basenu . Wynurzyła się nieopodal i zaobserwowała, że pomieszczenie w którym się znajduje to wnętrze Świątyni Dziewic . Według starych zapisków był to rodzaj klasztoru w którym zamykano za młodu wybrane kobiety , a te oddawały cześć bóstwu . Lara przepłynęła kilka metrów i wyszła na brzeg . Woda ciurkiem spływała z jej ubrania , a serce jeszcze nie przestało głośno bić po przebytym upadku . Panna Croft z zaciekawieniem poczęła studiować otaczające ją ściany . Komnata w której się znajdowała była kwadratem . Na czerwonych ścianach pełnych potężnych obrazów wyrażających sceny z inkaskich wierzeń opierał się szary dach , będący ostrosłupem . W czterech rogach tego pomieszczenia stały olbrzymie posągi , które podtrzymywały sklepienie dachu . W samym środku sufitu widniało potężne malowidło wyrażające słońce , a wokoło widniały symbole trzech części poszukiwanego artefaktu .

- Więc to nie jest do końca cała historia , Latorośl to urządzenie składające się z trzech różnych elementów ! - krzyknęła z zadowoleniem i przejęciem zarazem .

W jednej ze ścian widniało przejście , Lara delikatnym krokiem poczęła kroczyć po pochyłej posadce . Korytarz wypełnił jej nerwowy oddech i stukot ciężkich butów . Raz po raz rozglądała się na boki szukając ewentualnej pułapki , jednak nic się nie działo . Pewnym krokiem wkroczyła więc do małej sali . Na jej środku stało podium , a na nim leżała upragniona część Latorośli . Kobieta z uwaga przeczytała inskrypcje na ścianie , była napisana w języku Inków , uczyła się go jeszcze mając osiemnaście lat , podczas jednej ze swoich podróży po Peru w której towarzyszyła profesorowi Van Croy- owi . Brzmiała :